Ομιλάτε ω ρε ζούδια. γιατί σούρατε το κουφάρι μέχρι σα δώ; ομιλάτε κι άμα κουτρουμπελήσει και καμίαν πατάταν από τον στόμαν σας θα κάνομε δεν την είδαμε.
θέτε να ψωνίστε και γκόμενα.. ομιλάτε.
μα έρχεσαι κύριε μου να σε καμαρώσουμε που κάθεσαι σαν το λεμέ ψιλολέλεκα στο σκαμπό. Μ αν δεν πλασάρεις μ αραγμένα κυβικά αυτό που είσαι, ό,τι σκατά κιο να σαι ρε παιδί μου, για την πορδή του κάβουρα θα σε περνάμε.
Ε άντε και τό δες τώρα συ το μπαρ θέατρον, τοιμάστηκες από πριν στην τουαλέτας παρφουμαρίστηκες έβαλες το καθαρό το σώβρακο ξαναξουρίστηκες προχθές τα πήρες πάλι, ε και τί; να σφάξουμε ρέγκες μεις τώρα που ξεπατικώνεις τον Σούλτσο; Όπα και τα χρυσά μανικετόκουμπα! ρε που τα σούφρωσες δάυτα; από κανάν ποτισμένον λαρισαίο τυρά. Εντάξει να τηνε δεχτώ την κουβέντα του Ζέπη "Το μπαρ φίλοι μου θέτει προδιαγράφες κοινωνικές". Α βρες εσύ κανάν τώρα που να τις έχει όλες δαύτες και να ναι κάθε μέρα πρώτη μουρή στο καβούρι. Γιγνώσκω ολημερίς στον αγώνα είμαστε προς τελειοποίησιν ιδίου κουφαρίου - άσχετα που αυτό ακριβώς που θέλομε να γίνει ποτές δεν είν έτοιμο, πάει στο σωρό για δεύτερα. Ε και δε μας χαλεί να ασχολιόμαστε με τ άδειο κουφάρι, καθότι πας λέει παραμέσα κείθε πιάνεις λίγο ουσία λίγο ψαχνό και λοιπά, κι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, βρώμισε. Ε και περνάν τα βράδια, σκαν οι φούσκες που φκιάνεις, τα κενά θρονιάζουν μες σε άλλες φούσκες, που ταχα μου σε λυπεί σα σκάνε και δαύτες
Ξεκόλα ρε Βαμβακούλα τη μιζέρια τούτη σ έφαγε δεν παίρνεις χαμπάρι ντιπ; κάνε ντε το αλισβερίσι σου με το ντουνιά. Δεν είναι το κουφάρι σου το σάπιο, επίκενδρον. Θα γίν η θάλασσα γιαούρτη και δεν θα χεις κουτάλια μετά.
πάμε τώρα έφυγες!
