ΆΣΤΑ ΡΑΣΤΑ, ΦΆΕ ΠΆΣΤΑ (ΜΈΡΟΣ ΔΕΎΤΕΡΟΝ)

Δεν ξέρω τι περιμένετε ρε. Θέλετε τη Σούλα να σας κάμει κέφι παντού και πάντα, και αν δεν σας κάθετε ή δεν τη κατεβάζει ολάκερη τη μπουκάλα, τη λέτε ότι ψόφησε κιο βρωμίζει το κουφάρι της απ΄τη σαπίλα. Ρε! Σπινιάρ' η γάτα στο γιαούρτι; Ε όχι ρε. Δεν έχει ψάρια ο πάγος! Κι η Σούλα περνά τις "φάσεις" της. Δε ξέρω ρε που θα με βγάλει το ξενύχτι. Ώρες ώρες το υπηρετώ πιστά, σα να ήτο το ηθικότερον επάγγελμα όλων, σα να μένω άγρυπνη σκοπός στο μπαρ για να γιατρεύω τα καύκαλα τα δικά μου και των αλλονώνε, αλλά η νύχτα είναι μυστήριο τρένο, δε σε πλανά έτσι χωρίς λόγο, κάτι θέλει να πάρει από σένα, σιγά σιγά.., με τον τρόπο της. Τη μισώ φορά με τη φορά. Η αγάπη και το μίσος είν' οι δυό όψεις απ' το δίευρο, λέει ο Ζέπης. Εγώ θαρρώ τη μισώ τώρα πιο έντονα από κάθε άλλη φορά και θε να πάω Αθήνα. Η νύχτα εκείνη θα ΄χει να με κερδίσει πάλι απ΄ την αρχή και δε θα 'χω προηγούμενο λογαργιασμό με κανέναν. Άρχισε να ξηλώνει το πουλόβερ εδώ στο χωριό. Με ξέρει όλο απ' έξω κι ανακατωτά, ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να με κάνει ζάφτι, κι αυτό με χαλεί.. Το Ορτύκι ξέρει σε πια γουλιά Τζιμ Μπιμ θα ρευτώ και σε ποια θα σπάσω το ποτήρι. Μου πουλεί έρωτες ακόμα και παντρολογήματα και φοβούμαι μην κάνω μαλακία καμιά μέρα, βαρέσω μπιραλάχ, γκαστρωθώ και πλένω σώβρακα και φκιάνω κωλοτρυπιδόσουπες ολημερίς. Ο Κοκοβιός ξέρει πόση ώρα κάνω στο πορσελάνινο λεωφόρειο κι ο Μπαρμπα-Κώστας είναι μανάβης, ιδιοκτήτης μου, πελάτης το βράδυ, θείος, κουμπάρος ΚΑΙ αθλίατρος του χωριού! Πότε θα με πάρουν για ντοκιμαντέ;;; Δεν έχω λεφτά γαμώτι μου, δεν έχω! και θε να φύγω! μακριά.
Τι κοψοφλεβιά και δαύτην πάλι σήμερις ανάθεμα το ρεπερτόριό μου μέσα.



Όλα τα βλέπω σκοτεινά και μπερδεμένα
λες και με βρήκαν όλες οι καταστροφές
πάνω στην τρέλα μου συνάντησα και σένα
και η ζωή μου πήρε ανάποδες στροφές

Έχει θολώσει το μυαλό μου απ΄ το σκοτάδι
και η καρδιά μου έχει τόση μοναξιά
πάνω στην τρέλα μου μιλάς και συ γι΄ αγάπη,
εγώ βαθειά μου νιώθω μόνο παγωνιά

θα πάρω φόρα θα πάρω φόρα να τα γκρεμίσω
αυτά που μου 'χουνε μπερδέψει τη ζωή
θα πάρω φόρα θα πάρω φόρα να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτελούς μια αναπνοή


Κι αν εφιάλτης μου είναι ότι παθαίνω κύρωση του ήπατος, φκιάχνομαι κι εγώ με τ΄ ότι κάποτε θα θάψω την Άντζελα που με γέννησε..